Kto by pomyślał, że zderzenie ciała z chłodnym marmurem mogłoby być tak przyjemne? Czując dotyk jego dłoni instynktownie przybliżałem się do niego, jednak ten coraz bardziej napierał na przód.
Spojrzałem wtedy w górę; nad nami rozpościerało się nieziemskie malowidło, które niezbyt skromnie przyozdabiało sufit. Dziesiątki nieistniejących aniołów i dziewic patrzyło się na nas jakby z pogardą, oceniając każdy ruch naszych dłoni. A jednak nie mogliśmy się powstrzymać.
Kiedy ponownie wróciłem na niego wzrokiem, nie mogłem już zobaczyć jego twarzy. Barwy zaczynały się zlewać, pozostawiając z niej jedynie soczystą plamę szarej bezsensowności.
Jawa, czy sen? Nieważne. Ważne, że nie chciałem końca.
───
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz