Liście opadają z drzew, igrają ze sobą w swoim misternym tańcu. Przechodnie deptają upadłych tancerzy mokrymi podeszwami butów, rozgniatając ich na szarych chodnikach, niszcząc ich piękno. Wiatr jest muzyką, powietrze parkietem, a więc ludzie… ludzie są…
Terry marszczy brwi, zastanawiając się nad tym głęboko.
Jak bardzo nienawidził jesieni, tak nawet on w całej swojej niechęci potrafił dostrzec piękno wokół siebie. Inni pędzili przed siebie, wbijali wzrok w mokre kałuże na chodniku, nie zatrzymując się ani na moment, żeby rozejrzeć się dookoła i choć przez te kilka sekund podziwiać świat.
Wszyscy dookoła niego biegli, gdy samotnie stał w tłumie tańczącego świata.
[Terry otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz