Ostrza dobywał tylko w chwilach największego zagrożenia. Kiedy nie miał gdzie się schować, odbiec, by utrzymać dystants lub gdy został zagoniony w kozi róg.
Prawdziwą tarczę obronną stanowiły jego winorośla. Długie, giętkie pnącza, które potrafiły zacisnąć się wokół ofiary niczym boa dusiciel. Zapach winogron nie opuszczał Luciena nawet na moment. Towarzyszył mu właściwie całe życie. Znał tę słodką, jakże przyjemną woń od narodzin.
Pnącza wiły się w jego kieszeniach, jak nieposkromione węże. Głodne strachu, krwi potworów, głodne tego, co mogły zrobić; a Lucien delikatnie głaskał je po listkach, szepcząć do nich w myślach, że jeszcze nie przyszła na nie pora.
────
[100 słów: Lucien otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz