Od Lucasa — „ABC bycia młodym ojcem” cz. 2

Lucas jeszcze spał. Odsypiał poprzednią noc. Udało mu się zdać kolosa, choć jakim kosztem. Obudził go dzwonek telefonu. Gdyby nie on, spałby jeszcze dłużej, mimo iż była 10.

— Halo?

— Prosimy przyjechać…

Po usłyszeniu gdzie ma się udać, wstał z łóżka w pośpiechu. Pobiegł do łazienki, nawet nie upewniając się czy ktoś tam jest (nikogo nie było). Nie cackał się z skin care, przemył twarz wodą, założył co było pod ręką i wybiegł z akademika.

— Hej, Lucas, gdzie ty tak pędzisz? Wyglądasz jakbyś co najmniej zobaczył ducha!

Próbował go wywinąć, ale na nic.

— Słuchaj. Jesteś bladszy niż zazwyczaj. Powiedz mi o co chodzi. Ja ci pomogę, naprawdę.

— Iriel… kurwa, dostałem wezwanie do szpitala. Tego niedaleko nas — przeklął jeszcze parę razy pod nosem, patrząc w podłogę, a potem ponownie w przyjaciela. — Napisze ci o co chodzi jak będę na miejscu, dobrze?

Bez poczekania na odpowiedź, pobiegł. Nie brał taksówki ani roweru. Szpital naprawdę był niedaleko, z jakieś pięć minut spacerem. Po drodze jedynie było trzeba przebiec przez park, otaczający szpital.

Lucas czuł jak jego całe ciało sie poci, nie wiadomo czy z wysiłku czy nerwów. Na miejscu ustał zdyszany przed ladą, kładąc na niej łokcie.

— Może wody? — spytała sekretarka za biurkiem. — Pan…wygląda nie najlepiej, a… aktualnie wszystkie sale z kroplówkami mamy zajęte.

Podniósł powoli wzrok, zaprzeczając.

— Nie, naprawdę nie trzeba… ja… dostałem wezwanie. Pani mogłaby sprawdzić o co chodzi?

Oddech już pomału wracał do normy, choć serce nie przestawało bić. Zerknął na komputer kobiety zza ladą, która coś sprawdzała.

— Tak, sala numer 301, na 1 piętrze.

Skinął głową, wchodząc do windy. Oparł się o metalową ścianę, patrząc na swoje odbicie w dużym lustrze. Poprawił włosy, przylepione do czoła. Winda wydała cichy dźwięk kiedy był już na miejscu. Wyszedł powoli, rozglądając się za salą.

— Przepraszam, pan potrzebuje pomocy? — jedna z pielęgniarek podeszła do niego, czekając na odpowiedź.

— O..e… — zająknął się. — Tak. Sala 301 to na….

— Lewo — odpowiedziała z uśmiechem i ruszyła dalej.

Odwrócił głowę w tym kierunku i od razu, szybkim i stanowczym krokiem tam się udał. Wszedł do wyznaczonej sali.

— To sala 301? — zapytał, pytając się jednej z położnych.

— Tak, to tutaj. Dowód?

Lucas podszedł bliżej, pokazując dowód.

— Więc… to chyba on - szepnęła do niej druga położna, która podeszła bliżej. — Podobny do tego co opowiadała, nie?

Mężczyźnie zmroziło krew w żyłach.

— Chciałbym wybaczyć, ale… — jego głos się trząsł, próbując złapać powietrze. — O kogo chodzi?

— Cynthia.

Parę razy pomrugał oczami. Cynthia? Nie odzywała się do niego przez te paręnaście miesięcy po tym jak ostatnim razie na imprezie… Ona… była z nim w ciąży? Przecież mógł zaoferować pomoc, kupić mieszkanie, wprowadzić się. Nie miał wystarczająco dużo pieniędzy na małe mieszkanie, ale może, jakby dołożyli budżet to na współlokatorkę by było.

— Cynthia opowiadała o panu. Oznajmiła, że pan ma wziąć dziecko. Na szczęście, szybko się zregenerowała, wystarczyły trzy dni na odpoczynek.

Nie pytał się o to w jakim kierunku poszła. Wątpił, żeby wiedziały. Mają o wiele ważniejsze sprawy na głowie niż przyglądanie się dokąd zmierza kobieta.

— Dobrze…. dziękuje bardzo. Do widzenia.

Wyszedł z sali, trzymając dziecko na ręku, które położna mu podała. Usiadł na jednym z krzeseł. Drugą ręką, chwycił za telefon.

— Iriel, przyjedź tu proszę. Weź auto. Nie mam siły by wracać na piechotę.

────
[530 słów: Lucas otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]