Na cmentarzach bardziej od kamiennych grobowców przerażające było to, co ludzie na nich umieszczali; często były to portrety zmarłych, ich ostatnie zdjęcia, na których jeszcze widnieli uśmiechnięci i żywi. Człowiek raz spojrzał, chwilę popatrzył, pomyślał i zaraz odwracał wzrok.
Ale kiedy było się półbogiem, to te zdjęcia wydawały się ruszać. Jakby za nimi kryła się uwięziona dusza, która próbowała zwrócić uwagę tego, kto mógł ją zobaczyć; i tą osobą zawsze był on. Czuł na swoich rękach ciarki, które wspinały się po barkach i obejmowały całe plecy, ilekroć spojrzał w stronę tych cholernych trumiennych portretów.
Chciałby móc chociaż raz nie widzieć.
────
[100 słów: Havu otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz