Kiedyś często obserwował ludzi. Siadał w kącie sali lekcyjnej lub na samotnej ławce w parku i patrzył na wszystkich, ale bardzo rzadko na kogoś konkretnego. Oceniał ich, krytykował i cieszył się swoją domniemaną wyższością nad nimi.
Zdarzało się jednak, że jego wzrok łagodniał, gdy przesuwał się między obcymi sylwetkami. Podziwiał tych, którzy rozjaśniali świat wokół siebie. Skupiali na sobie jego uwagę, zalewając wszystko kolorami – radością żółci i energią pomarańczu. Jak osobiste słońca, muskały swoimi promieniami innych, uśmiechały się szczerze i szeroko, kontrastowały z mdłymi szarościami świata.
Kiedy wreszcie zrozumiał, że nigdy nie będzie taki, jacy są oni, przestał ich obserwować.
[100 słów: Kal otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz