Nieznane, otępiające uczucie mieszało Arnarowi w głowie, sprawiało, że nie potrafił zidentyfikować własnych uczuć.
Jego oczy go nie słuchały, co chwilę zbiegały z nadanego im toru na osobę, którą zawsze potrafił dostrzec, nawet w gęstym tłumie obozowiczów. Niewyjaśniona siła popychała go do zbliżenia się, chwycenia za rękę, jakby ten dotyk mógł naprawić całe jego życie… polepszyć je.
Gdy ich wzrok przypadkowo się skrzyżował, Arnar wzdrygnął się i szybko spojrzał w inną stronę.
— Czuć chemię między wami — zachichotał Niketas.
Grupowy posłał bratu skonsternowane spojrzenie. Chemia? Dobre sobie.
Spróbował się zaśmiać, ale głupia uwaga nie przestawała odbijać się echem w jego głowie.
─── [Arnar otrzymuje 5 Punktów Doświadczenia]
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz