Cisza czasem potrafi być nieznośna; a robi się szczególnie nieznośna, kiedy siedzisz w jednym pomieszczeniu z obcą osobą. Wypadałoby się odezwać, by rozluźnić atmosferę, ale jednak tego nie robisz.
Havu wyglądał przez okno, patrząc na siedzące na drzewie ptaki. Czuł się nieswojo od początku, ale gniotąc się na miękkim fotelu w takiej ciszy odczuwał jeszcze większy niepokój.
Odwrócił wzrok i spojrzał na zapełnioną obrazami ścianę — gdzieś pomiędzy nimi wisiała podkowa. Jej symbolika była prosta, wręcz banalna i śmieszna.
— Nie mam nic więcej do powiedzenia — rzucił tylko i spojrzał terapeutce w oczy. — Możemy zakończyć spotkanie?
I już więcej tam nie wrócił.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz